Donderdag 26 augustus was het zover. Na maanden van voorbereidingen, ging ik eindelijk écht op weg naar Ierland. Papa, mama en Fer brachten mij naar Schiphol. Het vliegveld was een hele ervaring op zich. Overal mensen, borden en geluiden. Aangezien ik een grote koffer, handbagage koffer én m’n Cowboybag mee moest zeulen (thx Fer, voor het vervoeren van mijn grote koffer!), zijn we meteen doorgelopen naar de check-in balies. We stonden bijna in de verkeerde rij (mevrouw, komt u voor de business lounge? Haha, mocht ik willen. Oké, wegwezen hier). Eenmaal in de juiste rij aangekomen, kreeg ik stress. Ik ben gevaccineerd, maar wat als ik ook nog een PCR test had moeten doen? Heb ik de juiste papieren wel mee? Oké, rustig blijven. Wacht het af. Je mag pas gaan stressen, zodra je hoort dat je dus wél een negatieve testuitslag had moeten hebben.

Pfew, negatieve uitslag was niet nodig, (ze hebben trouwens ook nergens om mijn vaccinatiebewijs gevraagd, wat ik nog steeds ontzettend vreemd vind!) alle papieren waren in orde, mijn bagage was ingecheckt en voor m’n ogen verdwenen in de bagagekelders.

*10 minuten later* Grote paniek! We zitten wat te drinken en opeens besef ik mij dat ik helemaal vergeten ben om de ritsen van m’n koffers in de sloten te drukken. Kan ook alleen mij weer overkomen. Daar gaat mijn relaxte vlucht. Gelukkig was het tijd om terug te gaan naar de incheckbalies en had ik iets anders waar ik over na kon denken: het afscheid nemen. Mijn laatste knuffel (in ieder geval voor een aantal weken) met papa, mama en een ‘laat me los, ik ben een tiener en niet te vergeten een paar millimeter groter’ knuffel met Ferre. Ik heb niet gehuild, maar moest wel een klein beetje heel veel moeite doen om de tranen binnen te houden. Adem in, adem uit, door de poortjes, zo de roltrap op. Zwaaiend stap ik de roltrap op, tot ik boven ben. Ik zwaai voor de laatste keer, ‘blow a kiss’ en stap de hoek om. Met ietwat waterige oogjes kijk ik naar de borden boven mij. Ik ben alleen in ‘het doolhof’ en heb eerlijk gezegd geen idee wat me vanaf dat moment te wachten staat.

Ik loop verder en kom uit bij een wachtrij vergelijkbaar met die van de Efteling. De ruimte erachter leek wel een beetje op het poppentheater, met ernstig kijkende mensen en enge apparaten. In ‘vliegveld taal’: de douane. Gelukkig werden de dubbele bodems van mijn schoenen, volgepropt met drop, niet ontdekt en kon ik snel doorlopen. Op naar Gate D51. Helemaal achteraan het vliegveld, uiteraard. Na 10 x gecheckt te hebben of ik écht bij de juiste gate stond, kon ik met een gerust hart neerploffen op een stoel. Tot zover was het gelukt, nu wachten op het boarden.

Het wachten duurde lang. Héél lang, als je zenuwachtig bent. Het boarden begon uiteindelijk een kwartier later dan gepland. Na nog eens 10 minuten in de rij staan, kon ik eindelijk het vliegtuig in. Op zoek naar stoel 19A, bij het raam. Gelukkig voor papa zat er een vrouw naast mij en geen knappe Ierse jongen.. :) Met bonkend hart en klotsende okseltjes (mijn oprechte excuses voor de vrouw in de stoel naast mij. Dit is mijn eerste keer vliegen, dan mag het toch?) wacht ik af wat er zal gaan gebeuren. We taxiën over de baan. Het vliegtuig gaat harder en harder, terwijl mijn hart steeds sneller begint te kloppen. We zijn los van de grond, aah! Dit is zó vet. Eenmaal boven de wolken schijnt de zon ontzettend fel, de lucht is prachtig helderblauw en de witte wolken vormen figuren in de lucht. Met open mond en een klein beetje hoofdpijn van het felle licht, staar ik uit het raam.

We arriveren in Ierland met een kleine vertraging. Ik laat Meagan (hostmum) weten dat ik geland ben en ga op zoek naar m’n koffers. Gevonden, gelukkig met de ritsen dicht. Ik loop door naar de uitgang en spot Meagan en de jongens buiten. Ik probeer te zwaaien, maar kom er al snel achter dat zwaaien met 2 koffers, niet heel handig is. De jongens geven mij beide een knuffel en laten hun ‘welcome to Ireland Demi’ tekening zien (zie foto’s). Aangekomen bij de auto, stap ik bijna in aan de verkeerde kant. O ja! In alle drukte helemaal vergeten dat het stuur hier aan de andere kant van de auto zit. We komen aan bij het huis van de familie, waar ik meteen enthousiast begroet word door mijn hostdad, Fiachra. Na het eten ben ik boven mijn koffers uit gaan pakken. Daarna ben ik nog even beneden geweest voor een kopje (Ierse) thee en was ik uiteindelijk zo gesloopt van de hele dag, dat ik vroeg naar bed ben gegaan.

Tot zover de blog over mijn reis naar Ierland en ontmoeting met mijn host family. Het is vandaag zondag, wat betekent dat ik hier alweer 4 dagen ben. Ik hoop aan het begin van de week meer te delen over mijn eerste dagen in Ierland.

Op de hoogte blijven? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst!

Veel groetjes en liefs,

Demi