Het is alweer mijn tweede zaterdag hier in Ierland. Wonder boven wonder, word ik vandaag laat wakker. Het is 09:30 uur en ik besluit om vandaag rustig op te starten. Onderuitgezakt in bed, start ik de televisie en begin ik aan mijn nieuwe verslaving op Netflix: Downtown Abbey. Heerlijk dat bekakte Engels, de mooie jurken en schandalen. Na het ontbijt (inmiddels al lunchtijd in Nederland) bel ik met papa en mama. Ze hebben een ander racemonster voor mama gekocht. Op dat moment realiseer ik mij, meer dan normaal, dat het dagelijks leven in Woudrichem gewoon doorgaat, ook zonder mij.

Mijn host family heeft vandaag een bruiloft, wat betekent dat ik vanmiddag en vanavond alleen thuis ben. Om even het huis uit te zijn, pak ik ’s middags de fiets en ga ik op weg naar Maynooth, een studentenstad hier in de buurt. Aan het begin van de avond ontmoet ik daar Amelie. Na op zijn minst 10 minuten staren naar het pizzamenu, bestellen we onze pizza’s. Heerlijk dat ik iemand gevonden heb die net zo slecht is in het maken van keuzes als ik :)

Zondag, het is 10:30 uur en we (Amelie en ik) zijn onderweg naar Dublin. Eindelijk kan ik écht de toerist uit gaan hangen. Drie kwartier later dropt de bus ons midden in het Centrum van Dublin. Wauw, wat een drukte. Amsterdam is hier niks bij. Het is dat je in de winkels een mondkapje moet dragen, want anders zou je oprecht vergeten dat er zoiets bestaat als ‘het coronavirus’. We bekijken een aantal toeristische attracties, waaronder Dublin Castle, Trinity College en de Ha'penny Bridge. Om 14:30 uur ploffen we uitgeput neer voor een late lunch. Even checken hoeveel stappen we inmiddels al gezet hebben: meer dan 10.000. Pff, geen wonder dat we zo moe zijn. Na een stevige Mexicaanse lunch gaan we naar het ‘National Wax Museum’. Op een of andere manier krijgen we het voor elkaar om studentenkorting te ontvangen en hebben we tijdens het maken van de (gekke) foto’s, de grootste lol.

Om 16:30 uur stappen we in de bus richting Kilcock. We zijn beiden ontzettend moe en blij dat we eindelijk kunnen zitten. Op weg naar huis. Althans, dat denken we. Maak je geen zorgen, we zitten in de juist bus. Dat is het probleem niet. Het probleem is dat de bus niet stopt bij onze halte en ook niet bij de volgende en die daarna... We rijden verder en verder van Kilcock vandaan. Het bordje STOP brandt roodgloeiend en toch stopt de bus bij geen van de haltes waar we langs rijden. We zitten boven in een dubbeldekker en kunnen tijdens het rijden met geen mogelijkheid naar beneden om de buschauffeur te vragen om te stoppen. Langzaam dringt de humor van de situatie tot ons door en beginnen we te schateren van het lachen.

Eindelijk, 12 kilometer verder, stopt de bus bij een halte in Enfield, om een vrouw in te laten stappen. Amelie en ik rennen naar beneden en sprinten de bus uit. Oké, laten we eens kijken waar we beland zijn én hoe we weer terug kunnen komen in Kilcock. Het is nu 17:48 uur en de volgende bus gaat om 19:30 uur. Tja, dat duurt nog wel even. Ik bel Meagan.

Meagan: *bezorgde stem* ‘Demi, are you okay?’

Demi: *kan niet meer stoppen met lachen* ‘Hi Meagan, well.. we are kinda lost..’

Al lachend, leg ik uit wat er aan de hand is. Meagan begint keihard te lachen en vraagt waar ze Fiachra naartoe kan sturen. Poeh, dat is toch wel moeilijk uit te leggen, nu we zelf niet eens weten waar we zijn. Lang leve de moderne technologie. Ik verstuur mijn live locatie en 20 minuten later komt onze redder in nood hard zwaaiend aangereden.

Wat een avontuur was dit zeg. Ik heb zó genoten van dit weekend. Ja, zelfs van ons ‘uitje’ naar Enfield ;) Aankomend weekend gaan Amelie en ik met een tour mee naar Wicklow en Glendalough. Google deze plaatsen vooral eens, als je tijd hebt. Het is er adembenemend mooi.

O, mocht je mij weer even willen ‘zien’, neem dan vooral een kijkje op de foto pagina ;)

Veel groetjes en liefs,

Demi