Het is 06:00 uur ’s morgens. De wekker gaat. Met een slaperig hoofd vind ik, na even zoeken, mijn wekker en druk het alarm uit. Pff, waar ben ik aan begonnen? Onze plannen voor vandaag zijn het opstaan zó vroeg in de ochtend, maar beter waard.

Na een zwijgzame reis en korte zoektocht, komen Amelie en ik aan bij het verzamelpunt voor de tour. O, helemaal vergeten te vertellen waar we nu eigenlijk naar op weg zijn. We gaan vandaag naar de Wicklow Mountains en Glendalough, een vallei in het Nationaal Park Wicklow Mountains. Onze ‘tour guide’ voor vandaag is Bud. Een enthousiaste man, boordevol humor. ‘Zie hier rechts het goedkoopste hotel van Wicklow: het politiebureau’ en zijn reactie op 4 meiden die bij vertrek te laat zijn: ‘Komen jullie nu pas terug uit de Temple Bar?’

Daar gaan we. Met een bus vol met mensen van verschillende nationaliteiten, vertrekken we naar onze eerste stop: een schapenboerderij in het hart van Wicklow. De boer heeft een heerlijk Iers accent (maak je geen zorgen pap, hij is net iets te oud voor mij) en vertelt ons vol passie over zijn vak. Na al het gepraat, is het tijd voor het échte werk. Door het fluiten van verschillende commando’s, gericht aan zijn bordercollies, drijft de boer de schapen bijeen. Indrukwekkend om te zien én te horen. Terug in de bus, onderweg naar onze volgende stop, hoor ik de fluitjes nog door mijn hoofd heen schalmen.

Na een korte stop in het dorpje ‘Hollywood’, mét echte ‘Hollywood letters’ in de bergen, gaan we door naar een uitkijkpunt over de Wicklow Mountains. Het is mistig (Seamus zou zeggen: ‘it’s so foggy!’) en regenachtig. Ondanks dat, genieten we van het uitzicht en maken we, zoals het echte toeristen behoort, foto’s.

We lunchen bij een restaurant onderweg en rijden daarna door naar de laatste stop van vandaag: Glendalough. Al wandelend naar het meer, komen Amelie en ik Hanna tegen. Een 19-jarig meisje uit Duitsland, die dezelfde tour volgt. Ze is, net als ons, net geslaagd voor haar diploma en heeft nu een ‘gap year’ in Ierland. De afgelopen paar weken is ze alleen (super stoer!) door Ierland getrokken en vanaf volgende week gaat ze een aantal maanden werken op een boerderij in de buurt van Galway.

Druk kletsend, lopen we met z’n drieën naar het bord met de wandelroutes. Hanna, stoer als ze is, kiest meteen voor de moeilijkste klim. Ach, waarom ook niet. We zijn allemaal jong, fit en avontuurlijk, dus laat die moeilijke klim maar komen. *10 minuten later* Demi: ‘Waarom hadden we ook alweer voor de moeilijke wandelroute gekozen?’ Hijgend en puffend, komen we na een flinke klim aan bij de top. Het uitzicht over het meer is prachtig en maakt de vermoeiende klim, meer dan goed.

We bedanken Bud uitgebreid voor zijn goede zorgen en verlaten de bus. We zijn weer terug in Dublin. Eten een hapje met Hanna en lopen daarna naar de bushalte. Uiteraard laat het openbaar vervoer van Ierland ons ook deze keer weer in de steek. Na ruim 50 minuten wachten, ploffen we uitgeput (kijk vooral even bij de foto’s) neer in de bus. We naderen onze halte en de bus… stopt! Wauw, wat een vooruitgang. Onze boeking voor een hotelkamer in Enfield, gewoon voor het geval dat, kunnen we dus annuleren (zie verhaal ‘Demi, are you okay?’).

Na het zetten van vierentwintigduizendzeshonderdtien (24.610) stappen, lig ik weer in bed. Is deze dag het vroeg opstaan vanochtend waard geweest? Absoluut, maar ik ben wél blij dat ik nu in mijn bedje lig.

Ik wil jullie bedanken voor alle lieve reacties op mijn blogs! Helaas kan ik, via de blog, niet direct antwoorden op de geplaatste reacties. Maar, ik vind het wel ontzettend leuk om van jullie te horen, dus blijf vooral reacties plaatsen! :)

Veel groetjes en liefs,

Demi