Ik ben lopend onderweg naar de bushalte en check ondertussen de tijd en het weerbericht op mijn telefoon. Het is 06:22 uur, het waait flink en de gevoelstemperatuur is -4 graden. Ik ben dik aangekleed, maar voel ondanks dat, een rilling over m'n rug lopen. Het is in ieder geval wél droog en dat is precies de reden dat ik voor vandaag een tour geboekt heb. Alleen weliswaar, want helaas kon niemand met mij mee op stap.

De bus arriveert een keertje precies op tijd. Ik verbaas mezelf over het aantal mensen in de bus. Het is 06:30 uur, waar gaan jullie op dit vroege tijdstip toch allemaal naartoe? Deze keer is het op tijd arriveren van de bus in Dublin eigenlijk een beetje nadelig. Ik ben nu namelijk drie kwartier te vroeg voor de start van de tour. Ik loop daarom een rondje om mezelf warm te houden. Het is nog donker, de kerstverlichting is aan en de straten zijn, op een paar mensen na, helemaal leeg. Ik geniet van de stilte en besluit dat de stad voor mij persoonlijk, op deze manier op zijn mooist is.

Ondanks mijn flinke wandeltempo, kom ik half bevroren aan bij het verzamelpunt. Na een paar ongeduldige minuten wachten, komt onze tour guide van vandaag aangelopen. Helaas, deze keer geen Bud (tour guide tijdens mijn vorige 2 tours). Dat zou ook wel héél toevallig zijn geweest. De tour guide stelt zichzelf voor als Mark. Binnen 1 minuut weet ik al ‘n weetje over 'm: hij spreekt héél l-a-n-g-z-a-a-m. We verlaten Dublin met een klein clubje van 14 mensen. Op naar county Meath (‘counties’ zijn vergelijkbaar met provincies in Nederland).

Terwijl we onderweg zijn naar ‘the Hill of Tara’, passeren we een dorpje waar, volgens Mark, in Downtown Abbey over gesproken wordt. Heel veel beter kan de tour niet meer worden ;)

Aangekomen bij ‘the Hill of Tara’, vraagt Mark ons om te wachten bij het hek van de ingang. Iedereen stapt uit de bus en begint op een drafje naar een café in de tegenovergestelde richting te lopen. Misschien spreekt hij toch niet langzaam genoeg of heeft iedereen gewoon héél veel behoefte aan een plaspauze en kopje koffie. Ik blijf even verbaasd staan kijken, haal m'n schouders op naar Mark en ‘galoppeer’ vervolgens naar het café.

Met een bekertje thee in mijn gehandschoende handen, loop ik een aantal minuten later naar het hek. Aangezien ik de laatste in rij was, zijn de meeste mensen al naar boven geklommen. Mark staat nog te wachten. “Volgens mij ben ik de laatste”, zeg ik. Samen lopen we naar boven. Mark heeft ons onderweg hiernaartoe, alles verteld over ‘the Hill of Tara’, zodat we de plek meteen kunnen gaan verkennen en niet in de kou stil hoeven te staan. Terwijl Mark mij enthousiast meer begint te vertellen over de geschiedenis en mij ‘the fairy tree’ aanwijst, komt de zon langzaam vanachter de wolken tevoorschijn. Mijn bekertje thee is inmiddels veranderd in ice tea, maar gelukkig maakt het zonnetje veel goed.

We komen aan bij ‘Trim Castle’. Een plek met een rijke en interesse geschiedenis. Het zonnetje schijnt nog steeds, maar helaas kiest Mark ervoor om ons meer uitleg te geven in de schaduw van het kasteel. Rillend van de kou en verlangend naar de warmte van de zon, probeer ik te luisteren naar zijn u-i-t-l-e-g.

Na een korte lunchstop, rijden we verder naar ‘Loughcrew’, het hoogste punt in county Meath. We zijn nog geen minuut uit de bus, wanneer het begint te miezeren. Mark checkt z'n weer app en besluit om de kleine bui in de bus uit te zitten. Ietwat opgelucht, stap ik terug de warme bus in. Om de tijd te doden, vertelt Mark ons een Ierse legende over ‘Loughcrew’. Op het zachte getik van de regen na, kun je in de bus een speld horen vallen. Iedereen hangt aan zijn lippen. Het is bijna jammer dat de regen na een aantal minuten minder wordt. We moeten toch écht de bus weer uit en de kou weer in. Markt heeft een aantal jassen en paraplu's klaarliggen naast de bus. “Pak wat je wil”, zegt hij. Een ‘prachtige’ felgele en waterdichte jas blijft liggen. Dat wordt 'm dan maar.

Hoe hoger we klimmen, hoe harder het gaat regenen en waaien. Ik besluit om alle ‘fashion standards’ te negeren en de gele jas aan te trekken (zie foto's). Ik geniet van het schitterende uitzicht, de warmte van de jas en de verhalen van Mark. In de bus onderweg hiernaartoe, had hij ons verteld dat je vanaf de top een meer ziet liggen. We zijn alweer bijna beneden, wanneer een Spaanse toerist plotseling stil blijft staan. Met veel interesse kijkt hij naar een modderig plasje water, een paar meter lager. Hij zal toch niet denken.. “Mark, is that the lake you were talking about?” Nee señor, denk ik bij mezelf. Ik weet niet hoe de meren er in Spanje uitzien, maar dit is toch écht gewoon maar een plas met water :)

We rijden door naar de laatste stop van vandaag: ‘the Seven Wonders of Fore’. Ik ben tot op het bot verkleumd, het wordt langzaam donker en ik zie er eerlijk gezegd een beetje tegenop om de warme bus te ‘moeten’ verlaten. Er blijken maar 5 van de 7 wonderen lopend bereikbaar te zijn, waar ik stiekem eigenlijk best wel blij mee ben :) Ik bekijk ze razendsnel en hol daarna zo'n beetje naar het café. Ik bestel een warme chocolademelk en spot aardig wat bekende gezichten van de tour. Ik word uitgenodigd om bij een gezin uit India te zitten. De moeder is op bezoek bij haar zoon en dochter, die beiden wonen en werken in Dublin. We praten over de tour, Dublin en de coronasituatie in India. Mark schuift bij ons aan en vertelt ons nóg meer over Ierland. In het café staat een kleine houtkachel, die de kamer heerlijk verwarmt. Als je het mij vraagt, zijn er dus 6 'wonderen' op loopafstand bereikbaar ;)

Mark is zo lief om via een andere route terug te rijden, zodat hij mij in Kilcock af kan zetten. Na een klein uurtje rijden, laat hij mij uitstappen in Kilcock. Ik bedank hem voor alles en zwaai de bus met een glimlach op mijn gezicht na. Op naar huis.

Ik open de voordeur en stap binnen in een waar ‘Kerstparadijs’. Meagan had mij al gewaarschuwd dat ze met Kerst altijd ‘helemaal losgaat’, maar dit is.. wauw. Een kerstboom met verschillende kleuren lichtjes, zingende poppen, een opblaasbare sneeuwpop en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik bekom langzaam van de 'schrik' en schep ondertussen mijn kerstman bord vol met frietjes (zaterdag = frietdag, ook in Ierland). Met het laatste frietje nog in de mond, ren ik de trap op naar de langverwachte warme douche.