Weer terug in Nederland

Na 4 maanden met veel plezier au pair te zijn geweest, ga ik de familie Matthews en Ierland verlaten. Ik heb ervoor gekozen om eerder dan gepland (juni 2022), terug naar Nederland te gaan.

Het is lastig om mezelf vanuit Ierland écht goed te oriënteren op een hbo-vervolgopleiding. Daarnaast merk ik dat ik de afwisseling begin te missen. Mijn werkdagen als au pair lijken nu eenmaal erg op elkaar. Verder heb ik al zoveel van het prachtige Ierland mogen zien, dat het steeds moeilijker begint te worden om nieuwe activiteiten te verzinnen voor de weekenden.

Ik neem je mee, een stukje terug in de tijd.

Ik zie er best wel tegenop om mijn beslissing aan Meagan & Fiachra te vertellen. Ik voel mezelf schuldig, omdat ik weet dat het 'een gedoe' gaat worden om een nieuwe au pair te vinden. Ook vind ik het vervelend voor de jongens. Er komt een nieuwe 'grote zus' in huis, met een andere routine en regels.

Meagan & Fiachra reageren gelukkig ontzettend begripvol en lief, wanneer ik ze zenuwachtig mijn keuze vertel. De zoektocht naar een nieuwe au pair wordt gestart, maar verloopt moeizaam. Ze spreken met meerdere au pairs, maar hebben telkens weinig succes. Zo'n 3 weken voor mijn geplande vertrek naar Nederland, is het eindelijk rond. Een Spaans meisje, Ariadna, begint na de kerstvakantie. Mijn retourvlucht kan nu dus écht worden geannuleerd.

Woensdag 22 december. Vandaag is het zover. Vanmiddag vlieg ik terug naar Nederland. Met wisselende gevoelens heb ik naar deze dag uitgekeken. Ik vind het fijn om naar huis te gaan, maar het is ook lastig om definitief afscheid te nemen van mijn leven in Ierland.

Na een laatste inspectie van mijn kamer, draag ik samen met Fiachra de zware koffers naar beneden. Seamus is helemaal verbaasd wanneer hij mijn grote koffers ziet staan. Verwonderd zegt hij dat ik wel héél veel spullen heb. Tomás ziet het ook en geeft mij met tranen in zijn ogen een stevige knuffel. Hij beseft echt dat ik nu wegga.

Onderweg naar het vliegveld, neem ik de omgeving goed in me op. Daar aangekomen, gaat het opeens heel snel. Ze mogen niet mee de vertrekhal in en dus neem ik in de auto afscheid van de jongens. Ik geef Tomás een hele dikke knuffel en kus en doe vervolgens bij Seamus hetzelfde. Hij kijkt mij met een vies gezicht aan en veegt vervolgens met een snelle beweging, mijn kus van z'n wang. Hard lachend stap ik de auto uit. Meagan en Fiachra zijn ook uitgestapt en geven mij beiden een knuffel. Ik zwaai voor de laatste keer en stap vervolgens de deuren van de vertrekhal binnen. Op naar Nederland.

Vandaag, één maand terug in Nederland.

Terugkijkend op mijn tijd als au pair in Ierland, ben ik ontzettend dankbaar. Dankbaar voor Meagan & Fiachra, die mij met open armen verwelkomd hebben in hun familie. Voor de mensen die ik heb leren kennen en de prachtige plaatsen die ik bezocht heb. Ik ben gek op Tomás & Seamus met hun boevenstreken en blij met reismaatjes én vriendinnen als Amelie & Hannah.

Ook ben ik trots op mezelf. In het buitenland wonen en werken, met alles wat daarbij komt kijken (links rijden, een andere taal spreken, nieuwe mensen ontmoeten en andere gewoontes & gebruiken). Ik heb het toch maar mooi gedaan! Ik ben uit mijn comfortzone gestapt en heb nieuwe dingen (over mezelf) geleerd.

Achteraf gezien, ben ik nog steeds blij met mijn keuzes om au pair te worden in Ierland en om na 4 maanden te stoppen. Ik had dit avontuur, met mooie en soms ook lastige momenten, voor geen goud willen missen. Ik vond het ontzettend leuk om mijn verhalen via blogs met jou te delen. Ik wil je bedanken voor het lezen en het plaatsen van enthousiaste reacties. En wie weet, krijg je ooit een uitnodiging om de blogs op 'www.demiopwereldreis.reismee.nl' te volgen. Grapje pap, voor nu dan.. ;)

Oh, voor ik het vergeet. Ik heb een nieuwe fotoserie online staan, waarin ik terugblik op mijn tijd in Ierland. Mocht je tijd (en zin) hebben, bekijk deze dan vooral!

Veel groetjes en liefs,

Demi

10 hilarische uitspraken van een 3-jarige

Mijn geduld wordt regelmatig zwaar op de proef gesteld door deze eigenwijze 3-jarige, maar oh oh wat moet ik ook vaak hard om ‘m lachen.

De 10 leukste uitspraken van Seamus op een rijtje:

Walking past a small dog

"The dog was about to eat me"

D: "Your jumper is all filthy"
S: "That's just my snot"

"Holy poly an airplane"

Spotting a cat sitting on a fence

D: "What's the pussy cat doing up there?"
S: "He's having his lunch break"

9:00 AM in the morning
S: "That was a long day"

"I farted, excuse me"

Driving Tomás to school
T: "Demi, what time is it?"
S: "PARTY TIME"

D: "Brr, my hands are so cold"
S: "Whaat!? I don't want to hold your hand!"

"Demi, do they have a television in the Netherlands?"

"I love my gunk" (snotjes)

Historie in de kou

Ik ben lopend onderweg naar de bushalte en check ondertussen de tijd en het weerbericht op mijn telefoon. Het is 06:22 uur, het waait flink en de gevoelstemperatuur is -4 graden. Ik ben dik aangekleed, maar voel ondanks dat, een rilling over m'n rug lopen. Het is in ieder geval wél droog en dat is precies de reden dat ik voor vandaag een tour geboekt heb. Alleen weliswaar, want helaas kon niemand met mij mee op stap.

De bus arriveert een keertje precies op tijd. Ik verbaas mezelf over het aantal mensen in de bus. Het is 06:30 uur, waar gaan jullie op dit vroege tijdstip toch allemaal naartoe? Deze keer is het op tijd arriveren van de bus in Dublin eigenlijk een beetje nadelig. Ik ben nu namelijk drie kwartier te vroeg voor de start van de tour. Ik loop daarom een rondje om mezelf warm te houden. Het is nog donker, de kerstverlichting is aan en de straten zijn, op een paar mensen na, helemaal leeg. Ik geniet van de stilte en besluit dat de stad voor mij persoonlijk, op deze manier op zijn mooist is.

Ondanks mijn flinke wandeltempo, kom ik half bevroren aan bij het verzamelpunt. Na een paar ongeduldige minuten wachten, komt onze tour guide van vandaag aangelopen. Helaas, deze keer geen Bud (tour guide tijdens mijn vorige 2 tours). Dat zou ook wel héél toevallig zijn geweest. De tour guide stelt zichzelf voor als Mark. Binnen 1 minuut weet ik al ‘n weetje over 'm: hij spreekt héél l-a-n-g-z-a-a-m. We verlaten Dublin met een klein clubje van 14 mensen. Op naar county Meath (‘counties’ zijn vergelijkbaar met provincies in Nederland).

Terwijl we onderweg zijn naar ‘the Hill of Tara’, passeren we een dorpje waar, volgens Mark, in Downtown Abbey over gesproken wordt. Heel veel beter kan de tour niet meer worden ;)

Aangekomen bij ‘the Hill of Tara’, vraagt Mark ons om te wachten bij het hek van de ingang. Iedereen stapt uit de bus en begint op een drafje naar een café in de tegenovergestelde richting te lopen. Misschien spreekt hij toch niet langzaam genoeg of heeft iedereen gewoon héél veel behoefte aan een plaspauze en kopje koffie. Ik blijf even verbaasd staan kijken, haal m'n schouders op naar Mark en ‘galoppeer’ vervolgens naar het café.

Met een bekertje thee in mijn gehandschoende handen, loop ik een aantal minuten later naar het hek. Aangezien ik de laatste in rij was, zijn de meeste mensen al naar boven geklommen. Mark staat nog te wachten. “Volgens mij ben ik de laatste”, zeg ik. Samen lopen we naar boven. Mark heeft ons onderweg hiernaartoe, alles verteld over ‘the Hill of Tara’, zodat we de plek meteen kunnen gaan verkennen en niet in de kou stil hoeven te staan. Terwijl Mark mij enthousiast meer begint te vertellen over de geschiedenis en mij ‘the fairy tree’ aanwijst, komt de zon langzaam vanachter de wolken tevoorschijn. Mijn bekertje thee is inmiddels veranderd in ice tea, maar gelukkig maakt het zonnetje veel goed.

We komen aan bij ‘Trim Castle’. Een plek met een rijke en interesse geschiedenis. Het zonnetje schijnt nog steeds, maar helaas kiest Mark ervoor om ons meer uitleg te geven in de schaduw van het kasteel. Rillend van de kou en verlangend naar de warmte van de zon, probeer ik te luisteren naar zijn u-i-t-l-e-g.

Na een korte lunchstop, rijden we verder naar ‘Loughcrew’, het hoogste punt in county Meath. We zijn nog geen minuut uit de bus, wanneer het begint te miezeren. Mark checkt z'n weer app en besluit om de kleine bui in de bus uit te zitten. Ietwat opgelucht, stap ik terug de warme bus in. Om de tijd te doden, vertelt Mark ons een Ierse legende over ‘Loughcrew’. Op het zachte getik van de regen na, kun je in de bus een speld horen vallen. Iedereen hangt aan zijn lippen. Het is bijna jammer dat de regen na een aantal minuten minder wordt. We moeten toch écht de bus weer uit en de kou weer in. Markt heeft een aantal jassen en paraplu's klaarliggen naast de bus. “Pak wat je wil”, zegt hij. Een ‘prachtige’ felgele en waterdichte jas blijft liggen. Dat wordt 'm dan maar.

Hoe hoger we klimmen, hoe harder het gaat regenen en waaien. Ik besluit om alle ‘fashion standards’ te negeren en de gele jas aan te trekken (zie foto's). Ik geniet van het schitterende uitzicht, de warmte van de jas en de verhalen van Mark. In de bus onderweg hiernaartoe, had hij ons verteld dat je vanaf de top een meer ziet liggen. We zijn alweer bijna beneden, wanneer een Spaanse toerist plotseling stil blijft staan. Met veel interesse kijkt hij naar een modderig plasje water, een paar meter lager. Hij zal toch niet denken.. “Mark, is that the lake you were talking about?” Nee señor, denk ik bij mezelf. Ik weet niet hoe de meren er in Spanje uitzien, maar dit is toch écht gewoon maar een plas met water :)

We rijden door naar de laatste stop van vandaag: ‘the Seven Wonders of Fore’. Ik ben tot op het bot verkleumd, het wordt langzaam donker en ik zie er eerlijk gezegd een beetje tegenop om de warme bus te ‘moeten’ verlaten. Er blijken maar 5 van de 7 wonderen lopend bereikbaar te zijn, waar ik stiekem eigenlijk best wel blij mee ben :) Ik bekijk ze razendsnel en hol daarna zo'n beetje naar het café. Ik bestel een warme chocolademelk en spot aardig wat bekende gezichten van de tour. Ik word uitgenodigd om bij een gezin uit India te zitten. De moeder is op bezoek bij haar zoon en dochter, die beiden wonen en werken in Dublin. We praten over de tour, Dublin en de coronasituatie in India. Mark schuift bij ons aan en vertelt ons nóg meer over Ierland. In het café staat een kleine houtkachel, die de kamer heerlijk verwarmt. Als je het mij vraagt, zijn er dus 6 'wonderen' op loopafstand bereikbaar ;)

Mark is zo lief om via een andere route terug te rijden, zodat hij mij in Kilcock af kan zetten. Na een klein uurtje rijden, laat hij mij uitstappen in Kilcock. Ik bedank hem voor alles en zwaai de bus met een glimlach op mijn gezicht na. Op naar huis.

Ik open de voordeur en stap binnen in een waar ‘Kerstparadijs’. Meagan had mij al gewaarschuwd dat ze met Kerst altijd ‘helemaal losgaat’, maar dit is.. wauw. Een kerstboom met verschillende kleuren lichtjes, zingende poppen, een opblaasbare sneeuwpop en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik bekom langzaam van de 'schrik' en schep ondertussen mijn kerstman bord vol met frietjes (zaterdag = frietdag, ook in Ierland). Met het laatste frietje nog in de mond, ren ik de trap op naar de langverwachte warme douche.

Long time no.. blog!

Joepie! Een spiksplinternieuwe blog online. Ein-de-lijk zul je nu misschien wel denken. Dat klopt, want het schrijven heeft even op zich laten wachten. In deze blog vertel ik je waarom.

Het is begin oktober wanneer Amelie vertrekt uit Ierland. Ze gaat terug naar huis. Mijn reismaatje én vriendin, weg. Mijn weekenden plotseling leeg. Geen avonturen meer om over te schrijven. Na het vertrek van Amelie heb ik dingen alleen en met potentiële nieuwe reismaatjes ondernomen. Maak je geen zorgen, het waren geen spannende dingen, dus je hebt niets hoeven missen. Schrijven over relatief ‘saaie’ weekenden, vond ik namelijk niet zo leuk en dus zette ik mijn blog even op een laag pitje.

Ik moest de vlam zien terug te krijgen. Het was tijd voor actie met een grote letter A. Ik ging mijn weekenden in Ierland écht niet in mijn eentje én zonder avontuur doorbrengen. De ‘jacht’ op een nieuw reismaatje werd geopend. Potentieel reismaatje 1 sprak héél slecht Engels, nummer 2 was een beetje té serieus en daardoor niet gezellig en nummer 3? Tja, die spendeerde haar weekenden liever in pubs en werd daarom ‘afgekeurd’ door zowel papa als mijzelf ;)

Ooit gehoord van het spreekwoord ‘vier keer is scheepsrecht?’ Ik wel. Potentieel reismaatje 4 is Hannah. Een 22-jarige Duitse au pair uit Maynooth. Hannah is, net als ik, op zoek naar 'avontuur'. Ze heeft ietwat andere interesses en eerlijk gezegd denk ik dat het nooit zo goed zal gaan klikken als met Amelie, maar ik kan nu in ieder geval weer samen met iemand Ierland 'onveilig' maken.

Ons eerste weekend op pad was meteen een ‘groot succes’. We werden aangevallen door een zeemeeuw (nu voor altijd een fobie), trotseerde een fikse regenbui met één gammele paraplu en zaten vervolgens 1,5 uur half doorweekt én klappertandend van de kou in de trein terug naar huis. Echt genieten, zo'n ‘ouderwets’ weekend vol avontuur :) Ik hoop je snel te kunnen schrijven over de volgende!

Veel groetjes en liefs,

Demi

Een dag uit het leven van een au pair

Het is 07:35 uur 's morgens. Geeuwend stap ik uit bed. Ik kleed mezelf aan en loop de trap af naar de badkamer. Hopend dat Tomás of Seamus niet op de wc zit, open ik de badkamerdeur. Gelukkig, de kust is ‘veilig’. Ik doe de deur op slot, haren in een knot, was mijn gezicht en doe m'n lenzen in. Het is bijna 08:00 uur en dus tijd om naar beneden te gaan.

De jongens zitten te ontbijten met Weetabix (jakkie) en een glas melk. Na een uitgebreid afscheid van mommy, stapt Meagan de auto in op weg naar haar werk (docent op het voortgezet onderwijs). Even later vertrekt Fiachra naar zijn ‘kantoortje’ in het tuinhuis. Al ‘commanderend’: “Tomás, get back to your seat and Seamus, can you please use your spoon, instead of your hands", smeer ik mijn boterham met hagelslag. Na het ontbijt, poetsen we onze tanden. Ik help Seamus en vertel Tomás dat hij écht langer dan 30 seconden moet poetsen. De jongens checken zichzelf op schone monden en goed zittende kapsels, (waar de meningen vaak over verdeeld zijn) in de spiegel. Schoenen en jas aan? Dan mogen jullie nu ein-de-lijk even televisiekijken. Terwijl de jongens zich vergapen aan ‘Grizzy and the Lemmings’, maak ik lunch voor Tomás en zorg ik dat de keuken weer helemaal spik en span is.

Tijd om naar school te gaan. Onder luid gemopper, zet ik de televisie uit. “Tomás, don't you forget something?” zeg ik terwijl we bij de deur staan. Zijn schooltas. Hij struikelt er letterlijk iedere morgen over als hij naar de deur toe rent, maar ‘vergeet’ ‘m vervolgens met zich mee te brengen. Gordel om? Mooi, dan kunnen we gaan. Onderweg naar school, spotten Tomás en ik auto's en herhaalt Seamus, als een kleine papegaai, alle automerken die wij noemen. Ik parkeer bij de school en herinner Tomás bij het uitstappen aan zijn (je raadt het al..) tas. Hand in hand, loop ik met beide jongens naar school. Jaloers dat iedereen naar mij kijkt ;)

Terug thuis, rommel ik (onder toezicht van Seamus) om en in het huis. We lopen een rondje, zwaaien naar de postbode én iedere vrachtwagen(chauffeur) die we tegenkomen, lezen een boekje, draaien een was en kijken een aflevering van ‘Fireman Sam’. Ik maak voor ons beiden een snack en trek vervolgens Seamus zijn uniform aan. ‘Gewapend’ met zijn schooltas en step, gaan we op weg naar preschool (kleuterschool). “I'm gonna miss you, Demi” zegt Seamus wanneer we voor de deur van preschool staan. Met een glimlach op mijn gezicht en step in de hand, loop ik terug naar huis.

Om kwart voor drie stap ik de auto in om Tomás op te halen van school. We racen door naar de school van Seamus. Zo lief en schattig als hij vanochtend was, zo chagrijnig is hij nu. Ik ben vergeten om zijn step mee te brengen en dat krijg ik te horen ook. Bepakt en bezakt met knutselwerkjes, huiswerk én een sikkeneurige Seamus, keren we terug naar huis. Tomás vertrekt na zijn ‘toast met jam’ naar een vriendje in de buurt. Seamus speelt afwisselend binnen en in de tuin, waardoor ik om de 15 minuten de stofzuiger erbij kan pakken, om het zand op te ruimen. Tussen het stofzuigen door, vouw ik de was op en houd ik een oogje in het zand eum.. zeil.

Als ik iets aan Seamus vraag, dan lijkt het soms net alsof hij mij niet hoort (of niet wil horen). Wat hij wél altijd hoort, is de auto van Meagan. Waar we ook zijn, in de tuin of boven, zodra hij ‘mommy's car’ hoort, laat hij alles uit zijn handen vallen en rent naar de deur. Terwijl ik het boek opraap, dat Seamus zojuist uit zijn handen heeft laten vallen, haal ik opgelucht adem. Mijn ‘duty’ zit er weer op.

Ik vul mijn gewerkte uren in op het urenformulier van Nanny Payroll en klets ondertussen met Meagan over haar dag. Het is (voor Ierse begrippen) heerlijk weer buiten en dus loop ik er nog even uit. Genietend van het zonnetje, neurie ik zachtjes mee met de muziek in mijn oortjes. Er verschijnt een melding op mijn telefoon. Ik heb mijn dagelijkse doel van 10.000 stappen behaald. Met een voldaan én hongerig gevoel, loop ik terug naar huis.

Ik ruik het al voor ik de voordeur open, Meagan is Ierse stew aan het maken. “Just in time for dinner” zegt ze als ik de keuken inloop. Fiachra is nog aan het werk. De jongens hebben trek en dus beginnen wij alvast met eten. Heerlijk, zulke winterkost. Ik schep mijn bord wel drie keer vol. Ruimte overlaten voor het toetje, doe ik niet. Het aanbod van toetjes is in Ierland namelijk wat magertjes. Gele vla, zoals wij die kennen, hebben ze niet. Wat ze wel hebben? Blubberige pudding. In alle soorten en maten. Mij niet gezien.

Na het opruimen van de tafel en keuken, vertrek ik naar boven. Ik werk aan mijn blog, ‘pin’ wat op Pinterest en luister naar muziek. Ik wens de jongens ‘good night’ en spring onder de warme douche. In mijn kloffie, loop ik naar beneden. Ik zet een kopje thee en zeg welterusten tegen Meagan en Fiachra. Ik videobel met de thuiscommissie, geniet van mijn Nederlandse pepernoten (bedankt opa & oma!) en val na een aflevering van Downtown Abbey, in een diepe slaap.

Wéér een toeristisch weekendje

Ik ben bezig met het inpakken van mijn koffer. Het is vandaag vrijdag. Vannacht ga ik samen met Amelie een nachtje slapen in Dublin. We hebben voor morgenochtend een tour geboekt door Noord-Ierland en moeten daarvoor al vroeg, héél vroeg, in Dublin zijn.

We eten een hapje, kopen snacks voor de tour en droppen vervolgens onze boodschappen in de hotelkamer. Het is tijd om onze korte jurkjes en make-up uit de kast te trekken en het bruisende nachtleven van Dublin te gaan verkennen. Oké, ik geef toe dat dat niet helemaal waar is. We bekijken (met de nadruk op kijken) inderdaad het nachtleven, maar laten onze jurkjes en overdadige make-up thuis. Dit in tegenstelling tot bijna alle andere meiden van onze leeftijd, die met jurkjes korter dan kort door de straten paraderen. Allemaal leuk en aardig, maar aan onze 'toeristen look' (wandelschoenen, lange mouwen, jas én rugzak) kunnen ze dus écht niet tippen.

Na een kort nachtje, gaat 's morgens om 05:30 uur (nieuw record!) de wekker. Al brommend pakken we onze koffers in en checken een halfuurtje later uit. Het is donker en stil, in de normaal zo luidruchtige stad. Genietend van de stilte lopen we naar het verzamelpunt. Er staan al een aantal mensen, met zeer kleine oogjes, te wachten. Ah, daar komt onze tour guide voor vandaag aangelopen. Het is... Bud! Onze tour guide van afgelopen week. Met een gerust hart stappen we de bus in. Niet veel later verlaten we Dublin en dommelen we beiden in slaap.

De eerste toeristische trekpleister van vandaag: 'The Dark Hedges'. De parkeerplaats is nagenoeg leeg, vreemd. We komen aan bij een laan met beukenbomen en plotseling begint iedereen om mij heen foto's te maken. Enigszins verbaasd, bekijk ik de omgeving. Zijn dit de o zo beroemde Dark Hedges? Geen wonder dat de parkeerplaats leeg is. Oh, als je mij ongemakkelijk wilt zien poseren met 'een rijtje bomen', kijk dan vooral even bij de foto's ;)

Met gierende banden verlaten we 'de bomen'. We rijden over wegen, die mij doen denken aan het spelletje 'Hill Climb Racing'. Heuvel op en heuvel af. Ik kijk mijn ogen uit. Overal waar je kijkt, zie je schapen, het gras is groener dan groen en het water hemelsblauw.

Tijdens de lunch (aardappel-preisoep met brood, voor als je je dat afvraagt) maken Amelie en ik kennis met een Duits meisje, Lisa. Een rechtenstudente, die in Duitsland is afgestudeerd en nu een verdiepingsjaar volgt aan het Trinity College in Dublin. Oké, soep naar binnen, de bus ophouden met onze plaspauze en gaan met die banaan eum.. bus. Op naar 'The Giant's Causeway'. Na een steile afdaling te voet, komen we aan bij de rotsen. Het krioelt er van de 'foto makende toeristen'. Amelie, Lisa en ik vinden ieder een plekje op 1 van de 40.000 basaltzuilen. We fungeren als figuranten in andermans foto's en genieten van de prachtige omgeving.

De laatste stop van vandaag is Belfast. Tegen mijn verwachtingen in, is het een prachtige stad. Het is inmiddels alweer 17:00 uur en Amelie en ik zijn helemaal uitgeteld. We lopen een klein rondje door de stad, drinken wat bij een café en sjokken vervolgens terug naar de bus. Bud begint vol enthousiasme zijn afscheidslied te zingen zodra we Dublin binnenrijden en 'gooit' ons om 20:00 uur zijn bus uit. Man o man, wat heeft die man een energie. Amelie en ik zitten als een stelletje zombies in de bus, terug naar Kilcock. Thuis duik ik, na het eten van 'toast met beans', eindelijk weer mijn bedje in. Het is mooi geweest voor vandaag.

Voordat ik de blog afsluit, heb ik nog even je hulp nodig. Ik ben een blog aan het schrijven over mijn leven als au pair in Ierland. Hoe ik het hier tot nu toe vind, hoe de jongens zijn (nee, niet de Ierse jongens, :) maar Tómas & Seamus) en hoe het gaat met Engels spreken. Ik ben benieuwd wat jij graag wilt weten en lezen, dus laat dat vooral aan mij weten!

Veel groetjes en liefs,

Demi

Ladies on tour

Het is 06:00 uur ’s morgens. De wekker gaat. Met een slaperig hoofd vind ik, na even zoeken, mijn wekker en druk het alarm uit. Pff, waar ben ik aan begonnen? Onze plannen voor vandaag zijn het opstaan zó vroeg in de ochtend, maar beter waard.

Na een zwijgzame reis en korte zoektocht, komen Amelie en ik aan bij het verzamelpunt voor de tour. O, helemaal vergeten te vertellen waar we nu eigenlijk naar op weg zijn. We gaan vandaag naar de Wicklow Mountains en Glendalough, een vallei in het Nationaal Park Wicklow Mountains. Onze ‘tour guide’ voor vandaag is Bud. Een enthousiaste man, boordevol humor. ‘Zie hier rechts het goedkoopste hotel van Wicklow: het politiebureau’ en zijn reactie op 4 meiden die bij vertrek te laat zijn: ‘Komen jullie nu pas terug uit de Temple Bar?’

Daar gaan we. Met een bus vol met mensen van verschillende nationaliteiten, vertrekken we naar onze eerste stop: een schapenboerderij in het hart van Wicklow. De boer heeft een heerlijk Iers accent (maak je geen zorgen pap, hij is net iets te oud voor mij) en vertelt ons vol passie over zijn vak. Na al het gepraat, is het tijd voor het échte werk. Door het fluiten van verschillende commando’s, gericht aan zijn bordercollies, drijft de boer de schapen bijeen. Indrukwekkend om te zien én te horen. Terug in de bus, onderweg naar onze volgende stop, hoor ik de fluitjes nog door mijn hoofd heen schalmen.

Na een korte stop in het dorpje ‘Hollywood’, mét echte ‘Hollywood letters’ in de bergen, gaan we door naar een uitkijkpunt over de Wicklow Mountains. Het is mistig (Seamus zou zeggen: ‘it’s so foggy!’) en regenachtig. Ondanks dat, genieten we van het uitzicht en maken we, zoals het echte toeristen behoort, foto’s.

We lunchen bij een restaurant onderweg en rijden daarna door naar de laatste stop van vandaag: Glendalough. Al wandelend naar het meer, komen Amelie en ik Hanna tegen. Een 19-jarig meisje uit Duitsland, die dezelfde tour volgt. Ze is, net als ons, net geslaagd voor haar diploma en heeft nu een ‘gap year’ in Ierland. De afgelopen paar weken is ze alleen (super stoer!) door Ierland getrokken en vanaf volgende week gaat ze een aantal maanden werken op een boerderij in de buurt van Galway.

Druk kletsend, lopen we met z’n drieën naar het bord met de wandelroutes. Hanna, stoer als ze is, kiest meteen voor de moeilijkste klim. Ach, waarom ook niet. We zijn allemaal jong, fit en avontuurlijk, dus laat die moeilijke klim maar komen. *10 minuten later* Demi: ‘Waarom hadden we ook alweer voor de moeilijke wandelroute gekozen?’ Hijgend en puffend, komen we na een flinke klim aan bij de top. Het uitzicht over het meer is prachtig en maakt de vermoeiende klim, meer dan goed.

We bedanken Bud uitgebreid voor zijn goede zorgen en verlaten de bus. We zijn weer terug in Dublin. Eten een hapje met Hanna en lopen daarna naar de bushalte. Uiteraard laat het openbaar vervoer van Ierland ons ook deze keer weer in de steek. Na ruim 50 minuten wachten, ploffen we uitgeput (kijk vooral even bij de foto’s) neer in de bus. We naderen onze halte en de bus… stopt! Wauw, wat een vooruitgang. Onze boeking voor een hotelkamer in Enfield, gewoon voor het geval dat, kunnen we dus annuleren (zie verhaal ‘Demi, are you okay?’).

Na het zetten van vierentwintigduizendzeshonderdtien (24.610) stappen, lig ik weer in bed. Is deze dag het vroeg opstaan vanochtend waard geweest? Absoluut, maar ik ben wél blij dat ik nu in mijn bedje lig.

Ik wil jullie bedanken voor alle lieve reacties op mijn blogs! Helaas kan ik, via de blog, niet direct antwoorden op de geplaatste reacties. Maar, ik vind het wel ontzettend leuk om van jullie te horen, dus blijf vooral reacties plaatsen! :)

Veel groetjes en liefs,

Demi

'Demi, are you okay?'

Het is alweer mijn tweede zaterdag hier in Ierland. Wonder boven wonder, word ik vandaag laat wakker. Het is 09:30 uur en ik besluit om vandaag rustig op te starten. Onderuitgezakt in bed, start ik de televisie en begin ik aan mijn nieuwe verslaving op Netflix: Downtown Abbey. Heerlijk dat bekakte Engels, de mooie jurken en schandalen. Na het ontbijt (inmiddels al lunchtijd in Nederland) bel ik met papa en mama. Ze hebben een ander racemonster voor mama gekocht. Op dat moment realiseer ik mij, meer dan normaal, dat het dagelijks leven in Woudrichem gewoon doorgaat, ook zonder mij.

Mijn host family heeft vandaag een bruiloft, wat betekent dat ik vanmiddag en vanavond alleen thuis ben. Om even het huis uit te zijn, pak ik ’s middags de fiets en ga ik op weg naar Maynooth, een studentenstad hier in de buurt. Aan het begin van de avond ontmoet ik daar Amelie. Na op zijn minst 10 minuten staren naar het pizzamenu, bestellen we onze pizza’s. Heerlijk dat ik iemand gevonden heb die net zo slecht is in het maken van keuzes als ik :)

Zondag, het is 10:30 uur en we (Amelie en ik) zijn onderweg naar Dublin. Eindelijk kan ik écht de toerist uit gaan hangen. Drie kwartier later dropt de bus ons midden in het Centrum van Dublin. Wauw, wat een drukte. Amsterdam is hier niks bij. Het is dat je in de winkels een mondkapje moet dragen, want anders zou je oprecht vergeten dat er zoiets bestaat als ‘het coronavirus’. We bekijken een aantal toeristische attracties, waaronder Dublin Castle, Trinity College en de Ha'penny Bridge. Om 14:30 uur ploffen we uitgeput neer voor een late lunch. Even checken hoeveel stappen we inmiddels al gezet hebben: meer dan 10.000. Pff, geen wonder dat we zo moe zijn. Na een stevige Mexicaanse lunch gaan we naar het ‘National Wax Museum’. Op een of andere manier krijgen we het voor elkaar om studentenkorting te ontvangen en hebben we tijdens het maken van de (gekke) foto’s, de grootste lol.

Om 16:30 uur stappen we in de bus richting Kilcock. We zijn beiden ontzettend moe en blij dat we eindelijk kunnen zitten. Op weg naar huis. Althans, dat denken we. Maak je geen zorgen, we zitten in de juist bus. Dat is het probleem niet. Het probleem is dat de bus niet stopt bij onze halte en ook niet bij de volgende en die daarna... We rijden verder en verder van Kilcock vandaan. Het bordje STOP brandt roodgloeiend en toch stopt de bus bij geen van de haltes waar we langs rijden. We zitten boven in een dubbeldekker en kunnen tijdens het rijden met geen mogelijkheid naar beneden om de buschauffeur te vragen om te stoppen. Langzaam dringt de humor van de situatie tot ons door en beginnen we te schateren van het lachen.

Eindelijk, 12 kilometer verder, stopt de bus bij een halte in Enfield, om een vrouw in te laten stappen. Amelie en ik rennen naar beneden en sprinten de bus uit. Oké, laten we eens kijken waar we beland zijn én hoe we weer terug kunnen komen in Kilcock. Het is nu 17:48 uur en de volgende bus gaat om 19:30 uur. Tja, dat duurt nog wel even. Ik bel Meagan.

Meagan: *bezorgde stem* ‘Demi, are you okay?’

Demi: *kan niet meer stoppen met lachen* ‘Hi Meagan, well.. we are kinda lost..’

Al lachend, leg ik uit wat er aan de hand is. Meagan begint keihard te lachen en vraagt waar ze Fiachra naartoe kan sturen. Poeh, dat is toch wel moeilijk uit te leggen, nu we zelf niet eens weten waar we zijn. Lang leve de moderne technologie. Ik verstuur mijn live locatie en 20 minuten later komt onze redder in nood hard zwaaiend aangereden.

Wat een avontuur was dit zeg. Ik heb zó genoten van dit weekend. Ja, zelfs van ons ‘uitje’ naar Enfield ;) Aankomend weekend gaan Amelie en ik met een tour mee naar Wicklow en Glendalough. Google deze plaatsen vooral eens, als je tijd hebt. Het is er adembenemend mooi.

O, mocht je mij weer even willen ‘zien’, neem dan vooral een kijkje op de foto pagina ;)

Veel groetjes en liefs,

Demi