Een kijkje in de keuken van Kilcock

Heb je even tijd? Ga er lekker bij zitten, dan praat (schrijf) ik je weer helemaal bij. Nog kort wat informatie op een rijtje: ik ben au pair bij een gezin in Kilcock, bestaande uit Meagan & Fiachra en hun zoontjes Tomás (6) en Seamus (bijna 3).

Vrijdag 27 augustus

Ik word (voor mijn doen) vroeg wakker. Het is 07:00 uur en m’n hoofd zit zo vol, dat het niet meer lukt om in slaap te komen. Ik blijf nog even in bed liggen, begin aan een nieuw boek op m’n e-reader en ga uiteindelijk rond 08:15 uur naar beneden. De hele familie is al op en begroet mij vol enthousiasme. Ik ontbijt met een broodje hagelslag (ik heb 2 pakken ‘meegesmokkeld’ vanuit Nederland. Zonder hagelslag kan ik dus écht niet) en een kopje thee.

Meagan heeft voor vandaag een aantal vergaderingen gepland staan en Tomás gaat een ochtendje naar een activiteit van een vakantiekamp. Fiachra en Seamus hebben deze ochtend de belangrijke taak om mij een rondleiding te geven door Kilcock en omliggende stadjes. Onderweg wijst Seamus mij op alle kranen, vrachtwagens en motors. Terwijl Fiachra mij, als hij Seamus kan onderbreken, de winkels, scholen en speeltuintjes aanwijst. ’s Middags halen we met het hele gezin een ijsje en voor ik het weet is het alweer tijd voor het avondeten. Spannend! Mijn eerste échte Ierse maaltijd. O, valt toch wel mee. We eten rijst met kip, wortels en maïskolven. Prima binnen te houden. Eerlijk gezegd was ik vooraf een beetje bang voor het eten. Komt waarschijnlijk door papa: ‘ze eten daar allemaal schapenkoppen, Dee’. Grapjas.

Zaterdag 28 augustus

Zaterdag. De dag waarop ik normaal thuis mijn kamer stofzuig en voorzie van een complete make-over. Ach, waarom mijn routine aanpassen? Na het ontbijt ga ik aan het werk. Ik hijs de stofzuiger achter het schot vandaan en begin met een grondige schoonmaak. Mijn make-over houd ik deze week subtiel. Ik verplaats het tv-meubel en de kast een paar centimeter naar rechts, verhuis de stoel naar een andere plek in de kamer en ‘verstop’ de kabels van de televisie, achter mijn wasmand. Stukken beter, al zeg ik het zelf.

Aan het einde van de ochtend gaan we naar een ‘manor’, een paar stadjes verderop. De jongens kunnen daar lekker spelen en de ouders (+ au pair) hebben even tijd om uit te rusten. Na 1,5 uur daar gezeten én gegeten te hebben, gaan we terug naar huis. Ik spreek af met Fiachra om ’n uurtje uit te rusten en daarna mijn eerste linkse kilometers te maken. Redelijk op mijn gemak loop ik even later naar beneden. We (Fiachra) rijden naar de universiteit van Maynooth, om daar te oefenen op de parkeerplaats. Stoel een kilometer naar voren, spiegels zijn afgesteld: gaan met die banaan. Daar gaat ze hoor. Na een rondje op de (bijna verlaten) campus, vraagt Fiachra of ik naar huis wil rijden. Het rijden gaat tot nu toe eigenlijk best wel goed, dus laat die andere botsauto’s op de weg maar komen. Constant in mijn hoofd herhalend ‘links, links, links, denk links Demi’ komen we veilig thuis aan. Pfew, we (en de auto) leven nog. Nu nog achteruit inparkeren. Kan er ook nog wel bij. Met maar 1x steken, staat de auto keurig netjes in het vak.

Aan tafel. We eten frietjes uit de airfryer mét saus en groenten, waar je normaal gesproken curry van maakt. Een (in mijn ogen) vreemde combinatie, maar het smaakte heerlijk. Mijn eerste aanrader uit de Ierse keuken ;)

Zondag 29 augustus

Meagan & Fiachra nemen de jongens ’s morgens mee naar een indoorspeeltuin. Ik mag mee, maar besluit om thuis te blijven. Ik heb zin om een lange wandeling te maken en kom onderweg naar huis langs een kleine supermarkt. Laat ik eens even snuffelen in de schappen. Met een mondkapje op (helaas zijn de regels in Ierland strenger dan in Nederland) bekijk ik de producten in de winkel. Het aanbod van brood is wat magertjes, maar over het algemeen zijn de producten hier redelijk vergelijkbaar met die uit Nederland. Eenmaal weer onderweg terug naar huis ontvang ik een appje van Meagan. Ze vraagt of ik zin heb om mee te gaan lunchen. Dat hoef je mij niet 2x te vragen. Een beetje sneller dan normaal, loop ik naar huis.

’s Middags rijd ik samen met Meagan en de jongens naar een speeltuintje. Er zijn geen speeltuinen op loopafstand van het huis, wat jammer is. Er is gelukkig wel één positief aspect aan de speeltuinen op afstand. Ik zie wat meer van de stadjes buiten Kilcock én kan mijn ‘aan de linkerkant van de weg rijd skills’ upgraden. Noemde ik nu zojuist 2 positieve aspecten? Zie je, al die speeltuinen op afstand zijn helemaal zo slecht nog niet. ’s Avonds heb ik eindelijk mijn eerste kennismaking met een typisch Iers (en Engels) gerecht: ‘toast with beans’. Ontzettend lekker en hierbij mijn tweede Ierse aanrader.

Maandag 30 augustus

Deze week is nog anders dan ‘normaal’. Meagan werkt tot en met dinsdag thuis, Tomás hoeft pas woensdag voor het eerst naar school en Seamus heeft maar 2 uur preschool (peuterspeelzaal) per dag, in plaats van 3. Ik begin vandaag om 09:00 uur. ‘Vooruit, nog een halfuurtje televisie kijken, maar daarna gaan we naar buiten, oké?’ Schoenen en jas aan en off we go. Een paar huilbuien van Seamus later (lastig zo’n grote broer), lopen we terug naar huis. We spelen McDonalds in het speelhuisje in de tuin, lezen boven een aantal boekjes en spelen beneden met de knikkerbaan. Om 12:00 uur komt Meagan thuis en ben ik officieel ‘off duty’.

Vandaag is de eerste dag dat Seamus naar preschool gaat en dus ga ik mee om te zien hoe alles daar precies werkt. Er zijn geen tranen in zicht. Tot het moment dat het kleine meisje voor ons in de rij keihard begint te huilen. Ja hoor, ik kijk naar Seamus en zie zijn kleine oogjes langzaam vullen met tranen. De rest van de rij volgt al snel. Fascinerend om te zien wat één huilend kind aan kan richten.

De rest van de middag spendeer ik wandelend door Kilcock. Ik koop een plantje (bij de Lidl, hebben ze hier ook!) voor op mijn kamer en ga op zoek naar een Leap Card (OV-chipkaart in Ierland), die ik overigens niet heb kunnen vinden. Voor vandaag geen Ierse, maar Italiaanse aanrader: spaghetti bolognese, altijd goed.

Dinsdag 31 augustus

Ik heb voor vanmorgen afgesproken met een Duits meisje en au pair, Amelie (19), die in de buurt van Kilcock woont. Ik ben al wakker wanneer Amelie mij appt dat ze niet helemaal fit is en dat we Kilkock vandaag maar veilig moeten laten.. ;) Eerlijk gezegd had ik op dit moment best wel even behoefte aan contact met een mede au pair. We spreken daarom af om te videobellen. Amelie is echt een hele leuke meid! Ze is net als ik enorm nieuwsgierig naar de rest van Ierland en wilt het liefst overal gaan kijken. We spreken af om dit weekend samen op pad te gaan naar Dublin en omgeving.

Tot zover mijn verhaal over de afgelopen dagen hier in Ierland. Ik zal je uiteraard op de hoogte houden van mijn bezoek aan Dublin, aankomend weekend en zal binnenkort een ‘foto rondleiding’ verzorgen door mijn kamer. Heb je een leuke suggestie voor een nieuw verhaal of ben je ergens nieuwsgierig naar? Laat het mij vooral weten!

Veel groetjes en liefs,

Demi

Groetjes vanuit Ierland :)

Donderdag 26 augustus was het zover. Na maanden van voorbereidingen, ging ik eindelijk écht op weg naar Ierland. Papa, mama en Fer brachten mij naar Schiphol. Het vliegveld was een hele ervaring op zich. Overal mensen, borden en geluiden. Aangezien ik een grote koffer, handbagage koffer én m’n Cowboybag mee moest zeulen (thx Fer, voor het vervoeren van mijn grote koffer!), zijn we meteen doorgelopen naar de check-in balies. We stonden bijna in de verkeerde rij (mevrouw, komt u voor de business lounge? Haha, mocht ik willen. Oké, wegwezen hier). Eenmaal in de juiste rij aangekomen, kreeg ik stress. Ik ben gevaccineerd, maar wat als ik ook nog een PCR test had moeten doen? Heb ik de juiste papieren wel mee? Oké, rustig blijven. Wacht het af. Je mag pas gaan stressen, zodra je hoort dat je dus wél een negatieve testuitslag had moeten hebben.

Pfew, negatieve uitslag was niet nodig, (ze hebben trouwens ook nergens om mijn vaccinatiebewijs gevraagd, wat ik nog steeds ontzettend vreemd vind!) alle papieren waren in orde, mijn bagage was ingecheckt en voor m’n ogen verdwenen in de bagagekelders.

*10 minuten later* Grote paniek! We zitten wat te drinken en opeens besef ik mij dat ik helemaal vergeten ben om de ritsen van m’n koffers in de sloten te drukken. Kan ook alleen mij weer overkomen. Daar gaat mijn relaxte vlucht. Gelukkig was het tijd om terug te gaan naar de incheckbalies en had ik iets anders waar ik over na kon denken: het afscheid nemen. Mijn laatste knuffel (in ieder geval voor een aantal weken) met papa, mama en een ‘laat me los, ik ben een tiener en niet te vergeten een paar millimeter groter’ knuffel met Ferre. Ik heb niet gehuild, maar moest wel een klein beetje heel veel moeite doen om de tranen binnen te houden. Adem in, adem uit, door de poortjes, zo de roltrap op. Zwaaiend stap ik de roltrap op, tot ik boven ben. Ik zwaai voor de laatste keer, ‘blow a kiss’ en stap de hoek om. Met ietwat waterige oogjes kijk ik naar de borden boven mij. Ik ben alleen in ‘het doolhof’ en heb eerlijk gezegd geen idee wat me vanaf dat moment te wachten staat.

Ik loop verder en kom uit bij een wachtrij vergelijkbaar met die van de Efteling. De ruimte erachter leek wel een beetje op het poppentheater, met ernstig kijkende mensen en enge apparaten. In ‘vliegveld taal’: de douane. Gelukkig werden de dubbele bodems van mijn schoenen, volgepropt met drop, niet ontdekt en kon ik snel doorlopen. Op naar Gate D51. Helemaal achteraan het vliegveld, uiteraard. Na 10 x gecheckt te hebben of ik écht bij de juiste gate stond, kon ik met een gerust hart neerploffen op een stoel. Tot zover was het gelukt, nu wachten op het boarden.

Het wachten duurde lang. Héél lang, als je zenuwachtig bent. Het boarden begon uiteindelijk een kwartier later dan gepland. Na nog eens 10 minuten in de rij staan, kon ik eindelijk het vliegtuig in. Op zoek naar stoel 19A, bij het raam. Gelukkig voor papa zat er een vrouw naast mij en geen knappe Ierse jongen.. :) Met bonkend hart en klotsende okseltjes (mijn oprechte excuses voor de vrouw in de stoel naast mij. Dit is mijn eerste keer vliegen, dan mag het toch?) wacht ik af wat er zal gaan gebeuren. We taxiën over de baan. Het vliegtuig gaat harder en harder, terwijl mijn hart steeds sneller begint te kloppen. We zijn los van de grond, aah! Dit is zó vet. Eenmaal boven de wolken schijnt de zon ontzettend fel, de lucht is prachtig helderblauw en de witte wolken vormen figuren in de lucht. Met open mond en een klein beetje hoofdpijn van het felle licht, staar ik uit het raam.

We arriveren in Ierland met een kleine vertraging. Ik laat Meagan (hostmum) weten dat ik geland ben en ga op zoek naar m’n koffers. Gevonden, gelukkig met de ritsen dicht. Ik loop door naar de uitgang en spot Meagan en de jongens buiten. Ik probeer te zwaaien, maar kom er al snel achter dat zwaaien met 2 koffers, niet heel handig is. De jongens geven mij beide een knuffel en laten hun ‘welcome to Ireland Demi’ tekening zien (zie foto’s). Aangekomen bij de auto, stap ik bijna in aan de verkeerde kant. O ja! In alle drukte helemaal vergeten dat het stuur hier aan de andere kant van de auto zit. We komen aan bij het huis van de familie, waar ik meteen enthousiast begroet word door mijn hostdad, Fiachra. Na het eten ben ik boven mijn koffers uit gaan pakken. Daarna ben ik nog even beneden geweest voor een kopje (Ierse) thee en was ik uiteindelijk zo gesloopt van de hele dag, dat ik vroeg naar bed ben gegaan.

Tot zover de blog over mijn reis naar Ierland en ontmoeting met mijn host family. Het is vandaag zondag, wat betekent dat ik hier alweer 4 dagen ben. Ik hoop aan het begin van de week meer te delen over mijn eerste dagen in Ierland.

Op de hoogte blijven? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst!

Veel groetjes en liefs,

Demi

It's a MATCH!

Ik ben geplaatst! En wel bij de leukste familie van Ierland :)

Op 28 juli kreeg ik mijn eerste aanbod binnen. Een gezin wonende in Cork, met een meisje van bijna 1,5 jaar oud en een baby onderweg. Het gezin had een prachtige Duitse herder, wat het helaas voor mij (in verband met mijn allergie voor honden) onmogelijk maakte om bij dit gezin au pair te worden.

Teleurgesteld mailde ik de partnerorganisatie in Ierland terug om het aanbod af te slaan. Het duurde nu al een maand, ik had 1 aanbod gehad en daar was niks uitgekomen. Ik dacht bij mezelf: ‘hoe lang zal het nog gaan duren?’ en ‘moet ik straks ja gaan zeggen tegen het eerste en beste gezin zonder hond, omdat er zo weinig gezinnen beschikbaar zijn?’

Sneller dan verwacht ontving ik op 30 juli een nieuw aanbod. In de mail stond het volgende: Hi Demi, I’m attaching the file of a family with no pets, a rare find in Ireland. Oké, geen huisdieren, check. Toch een soort zenuwachtig begon ik met lezen. Een familie wonende in Kilcock, op 30 kilometer afstand van Dublin (klinkt goed), twee jongens van bijna 3 en 6 jaar oud (leeftijden van mijn voorkeur, leuk!) en foto’s van een vrolijke en vriendelijk uitziende familie. Ik had er meteen een goed gevoel bij. Enthousiast mailde ik terug dat ik graag met deze familie wilde kennismaken.

En dat deed ik dan ook op 31 juli, via Whatsapp videobellen. Ik geef toe dat ik best een beetje zenuwachtig was. 02:30 PM: ze bellen, ze bellen! Oké, rustig blijven; ik neem op.

Op internet las ik dat je vaak in de eerste minuut van een gesprek al aanvoelt of je een klik met de familie hebt of niet. Tuurlijk dacht ik, in zo’n korte tijd? Dat kan nooit. Maar voor deze keer moet ik het internet toch echt gelijk geven. Ik voelde ‘m, hij was er, dé klik. We hebben één uur gepraat over onze verwachtingen van elkaar, de jongens en nog vele andere onderwerpen. We spraken af om alle informatie te laten bezinnen en de week erop contact met elkaar op te nemen.

In al mijn enthousiasme had ik het liefst de dag na het gesprek al contact met de familie willen opnemen, maar ik besloot om geduldig af te wachten. 4 augustus liet de familie weten dat ze graag een tweede gesprek wilden inplannen. En dus zat ik 5 augustus, op de camping, mét beroerde wifi klaar voor het tweede gesprek. Helaas wilde de wifi niet meewerken, waardoor we het gesprek niet met beeld, maar enkel met audio gevoerd hebben. Laatste vragen werden over en weer gesteld en praktische zaken werden besproken.

8 augustus 2021: It’s a MATCH! Na een periode van wachten, waarin mijn geduld aardig op de proef gesteld is, is het eindelijk officieel. De taart mag gehaald worden en de slingers mogen aan de muur, want ik ben geplaatst bij het leukste gezin van Ierland!

En nu? Als de wiedeweerga koffers en een regenjas kopen, want donderdag 26 augustus staat er in Dublin een gezin op mij te wachten :)

Binnenkort meer. O ja, vergeet je vooral niet in te schrijven voor de mailinglijst. Is handig en vind ik leuk!

Veel groetjes en liefs,

Demi

Stapje voor stapje..

Wauw, de tijd vliegt voorbij! Ondertussen ben ik alweer een tijdje bezig met de voorbereidingen voor mijn au pair avontuur in Ierland. De eerste paar weken nog stiekem, want ik wilde het nog niet aan iedereen vertellen. Maar, nu een aantal weken later, mag iedereen het weten: IK WORD AU PAIR IN IERLAND! Of tenminste, daarvoor ben ik nu in procedure ;)

Benieuwd hoe mijn voorbereidingen tot nu toe zijn verlopen? Ik neem je mee, een stukje terug in de tijd.

18 april 2021: YES! Mijn au pair programma voor Ierland is geboekt. De volgende dag komt mijn aanmeldingspakket via de mail binnen en kan ik aan de slag. Formulieren invullen, referenten vragen, een dokter bezoeken voor een medische check, dear host family brief schrijven (waar ik 'stiekem' al aan begonnen was, voordat ik mezelf had aangemeld) en het maken van een family photo album. Ik ben er even mee bezig geweest, maar op 21 mei kon ik dan eindelijk mijn aanmeldingspakket opsturen naar Travel Active. Na een paar aanpassingen en toevoegingen, is mijn pakket goedgekeurd en krijg ik te horen dat ik een interview (in het Engels) mag inplannen met het au pair team.

17 juni 2021: poeh, toch wel spannend zo'n interview. Vooral omdat ik niet zo goed wist wat me precies te wachten stond. Dankzij de aanmoedigingen van Jolijn: 'great answer!', was ik snel op mijn gemak gesteld, vloog het interview voorbij en ging het eindelijk best wel goed! Na het interview ben ik verder aan de slag gegaan met mijn application video. De laatste puntjes op de i zetten, de video op YouTube plaatsen en opsturen naar Travel Active. Mijn pakket is nu definitief compleet.

Terwijl ik dit schrijf worden mijn referenten nagebeld door het au pair team. Spannend, want als alle referenten zijn goedgekeurd, wordt mijn pakket verstuurd naar de partnerorganisatie in Ierland en mag ik binnenkort écht op zoek naar een gastgezin.

Op de hoogte blijven van mijn avontuur? Schrijf je dan in voor mijn maillingslijst!

Veel groetjes en liefs,

Demi

Hoi, welkom op mijn blog!

Hoi hoi,

Welkom op mijn blog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van al mijn avonturen en ervaringen tijdens mijn tijd als au pair in Ierland. Vanaf nu zul je hier regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer ik een nieuw verhaal of fotoserie online plaats? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mailadres achter te laten in de rechterkolom.

Laat gerust af en toe eens een berichtje achter, vind ik leuk!

Veel groetjes en liefs,

Demi